Serin bir sessizlik, greyfurt rengi güneş.

Günler günler oldu yazamadım.
İçinde aitlik olmayan yazılardan, sözlerden, işlerden, güçlerden, günlerden, anlardan sonra aitliğe ulaştım.
Geçen günlerde bütün bu kaosun içerisinde kendimi düşündüm. Kendim için ne yaptın?
Bazen bir durup, anı durdurup sormak lazım.
Sosyal ağlarda paylaştığımız, paylaştıkça çoğaldığımız biz miyiz, yoksa başkalarını mı çoğaltıyoruz?
Başkalarının sesleri, fikirleri, kafamızı dolduran görüntüleri içerisinde kendimizi hergün biraz daha azaltarak ilerliyoruz.
Sonra işte içinden çıkamadığım bir hale geldiğimde gittim.
Gittim.
Nereye mi?
Yazmayacağım.
Ama gittim.
Yıllar yıllar sonra hala kan dolaşımı vücudumda cirit atıyor olursa yazarım. Çok komik. Duyan şaşırıyor, 5 dk sonra kahkahalarla gülüyor.
Neden mi yazmıyorum?
Ee böyle yazınca olmaz ki, tepkiyi görmeliyim, o yüz ifadesini şaşkınlıktan kalkan kaşları, kafanın hafifce geriye gidişini, ağzın hayretle açılışını görmeliyim.
Beni görürseniz sorun Nereye gittin? diye.
Belki gülerim anlatmam, belki gülerek anlatırım.

İşte Pazar oluyor. Bayılırım gün doğumuna. Özellikle yazın ne güzel olur. Serin bir sessizlik, greyfurt rengi güneş.
Yarın çok işim var. Yetmiyor günler diyemiyorum, yetmiyor bana hayat. Ne yaşamaya doyuyorsun ne uyumaya.