Ruhumuzu Öldürüyorlar

İşte bugün son gün. Ne demiş şair... diye bir cümle kurmak istedim ama bilemedim ne diyeceğimi. Hüzünlüyüm, ama geçer herhalde. Çok fazla nefessiz kalan insan oldu son günlerde, yani son nefeslerini verdiler. Ölüme karşı tuhaf bir tutum var içimde. Sonunu bile bile inadına yaşamak gibi.

Bütün insanlık olarak göçüp gideceğiz. Bütün hüzünlerimizi, sevinçlerimizi, maddi manevi bütün yüklerimizden arınacağız. Hissetmeyeceğiz bir daha. Uyur gibi olucak tahminimce. Bir daha uyanmamak. Aklımızda keşkeler kalmayacak ama ardımızda keşkeler bırakacağız eminim. Kimisi genç yaşında gitti diyecek, kimisi ömrü bu kadarmış. Torunlarını gördü en azından diye sevinenler olacak, çok hastaydı huzur bulmuştur diyecekler belki.

Sonucu basit aslında ölüm. Yaşamın sonu. Tünelin sonu var. Hemde çoğu insan sonunun ne zaman geleceğini bilmediği için karavana yaşıyor. Çarçur ediyor günlerini. Ben de o çoğunluktanım şimdilik. Üzülüyorum, yıpratıyorum kendimi. İnsan insanı üzüyor en çok, en acıklısı bu. Hem insanlık olduğu için varız, hem de insanlık bizi mahvediyor.

Önce bedensel değil, ruhsal ölüm başlıyor.