Sezen Aksu şimdi söylüyor...
Ayaklarım yürümekten yorgun ama ben mutluluktan dinginim.
Haziran ayı gezegenlerden midir yoksa nihayet çevremdeki husumeti kovduğumdan mı bilinmez; çok güzel geçiyor.
Hafta sonu bugüne kadar gördüğüm en egzantirik tiyatro oyununu izledim: Tehlikeli Oyunlar.
Öyle böyle güzel değildi.
İki salıncak, bir kişi ve yarattığı kocaman dünya.
Ardından kahveler ve keyifli sohbetler geldi.
Bütün bunlar C.tesi'mi şenlendirdi.
Pazar günü daha bir kalabalıktık.
Boğaziçi Üniversitesi beni misafir etti.
Çimleri parmak aralarıma sıkıştırıp, topuklarımı toprağa vurdum.
Yeşil çimenlere uzandım.
Voleybol oynayıp, tatlıların dibine vurdum.
Tanımadıklarımla tanıştım, tanıdıklarımı biraz daha iyi tanıdım.
Kararlar aldım.
Sonra bütün kararları akşam konserde çılgınca dans ederek unuttum.
P.tesi uykusuzluktan öldüm. Salı yani bugün yeniden geldim dünyaya.
Teoman konseri günümü şenlendirdi, geçmişimi demlendirdi.
Eski bütün şarkılar, bütün duygular çıktı meydane.
Herkesin şarkılarda vardır bir duygusu.
Öyleydi işte biraz.
Son 1 yılda yaşadığım şehir, yaşadığım ev, her gün gördüğüm arkadaşlarım dahil her şey değişti.
Ama ben değişene kadar tamamlanmadı.
Aynı hataları yaparak vardığım hüsranlar aynıydı. Değişim benle birlikte mutluluk getirdi.
Bu yazının görselleri var ancak istiyorum ki sizler hayal edin.
Bir konserde yaşlanmaya yüz tutmuş Teoman hayal edin,
Bir üniversitede mutlu gençler ve yeşil çimenler olsun,
Renkli tatlılarla donatın masaları,
Sevinçten zıplayan insanlar olmadan olmasın,
Bir tiyatro oyunu hayal edin hem kahkaha atabileceğiniz hem de hayatınızla ilgili çok çok uzun süre düşünüp yalın yargılara vardığınız.
Biraz eskitin, biraz renklendirin.
Her zaman ressam olmak istedim ama en güzel resmim yaşadığım hayat. Bugün şuan şu dakika bunu düşündüm, yazdım.
Aslında gerçek olan buydu belki de.
Hepinize mutlu bir hayat!
Ayaklarım yürümekten yorgun ama ben mutluluktan dinginim.
Haziran ayı gezegenlerden midir yoksa nihayet çevremdeki husumeti kovduğumdan mı bilinmez; çok güzel geçiyor.
Hafta sonu bugüne kadar gördüğüm en egzantirik tiyatro oyununu izledim: Tehlikeli Oyunlar.
Öyle böyle güzel değildi.
İki salıncak, bir kişi ve yarattığı kocaman dünya.
Ardından kahveler ve keyifli sohbetler geldi.
Bütün bunlar C.tesi'mi şenlendirdi.
Pazar günü daha bir kalabalıktık.
Boğaziçi Üniversitesi beni misafir etti.
Çimleri parmak aralarıma sıkıştırıp, topuklarımı toprağa vurdum.
Yeşil çimenlere uzandım.
Voleybol oynayıp, tatlıların dibine vurdum.
Tanımadıklarımla tanıştım, tanıdıklarımı biraz daha iyi tanıdım.
Kararlar aldım.
Sonra bütün kararları akşam konserde çılgınca dans ederek unuttum.
P.tesi uykusuzluktan öldüm. Salı yani bugün yeniden geldim dünyaya.
Teoman konseri günümü şenlendirdi, geçmişimi demlendirdi.
Eski bütün şarkılar, bütün duygular çıktı meydane.
Herkesin şarkılarda vardır bir duygusu.
Öyleydi işte biraz.
Son 1 yılda yaşadığım şehir, yaşadığım ev, her gün gördüğüm arkadaşlarım dahil her şey değişti.
Ama ben değişene kadar tamamlanmadı.
Aynı hataları yaparak vardığım hüsranlar aynıydı. Değişim benle birlikte mutluluk getirdi.
Bu yazının görselleri var ancak istiyorum ki sizler hayal edin.
Bir konserde yaşlanmaya yüz tutmuş Teoman hayal edin,
Bir üniversitede mutlu gençler ve yeşil çimenler olsun,
Renkli tatlılarla donatın masaları,
Sevinçten zıplayan insanlar olmadan olmasın,
Bir tiyatro oyunu hayal edin hem kahkaha atabileceğiniz hem de hayatınızla ilgili çok çok uzun süre düşünüp yalın yargılara vardığınız.
Biraz eskitin, biraz renklendirin.
Her zaman ressam olmak istedim ama en güzel resmim yaşadığım hayat. Bugün şuan şu dakika bunu düşündüm, yazdım.
Aslında gerçek olan buydu belki de.
Hepinize mutlu bir hayat!
Yorumlar
Yorum Gönder